To najczęściej stosowana forma pomocy psychologicznej. To spotkanie dwóch osób oparte na empatii, bezwarunkowej akceptacji i autentyczności. W trakcie cotygodniowych spotkań osoba coraz bardziej poznaje siebie, przygląda się własnym impulsom, emocjom, zachowaniom, motywacji oraz temu jakie znaczenie nadaje sytuacjom, których doświadcza w życiu, a które powodują cierpienie. Próbuje zrozumieć swoje trudności i problemy w kontekście własnej biografii, relacji z ważnymi osobami, ale też poszerza rozumienie owych trudności o własną, unikalną perspektywę. Ważnym punktem odniesienia jest świat wartości osoby, refleksja na ile żyje ona w zgodzie ze swoimi wartościami.
Często znaczną część psychoterapii stanowi konfrontacja oczekiwań wobec rzeczywistości z tym, jaka ta rzeczywistość realnie jest. To właściwie najważniejszy i bywa, że najtrudniejszy etap terapii. Pozytywne jego przejście uruchamia kolejne. Pozwala dostroić się do sytuacji, a następnie zaznaczyć swój punkt widzenia, swoją odrębność i wnieść ją jako wartość do świata.
Celem psychoterapii jest coraz większa integracja wewnętrzna (poznawczo- emocjonalno-duchowa). Efektem tego procesu jest zdolność osoby do stawania za sobą samą, za tym co jest dla niej ważne i nadaje sens jej życiu. Psychoterapeuta towarzyszy osobie w jej rozwoju poprzez wiedzę, umiejętności oraz autentyczną obecność.
Psychoterapia jest procesem rozwoju osoby, a więc wymaga dłuższego czasu w realizacji postawionych w trakcie terapii celów. Spotkania terapeutyczne odbywają się cyklicznie, na ogół raz w tygodniu. Dla każdej osoby czas trwania psychoterapii może być różny (od kilku miesięcy do kilku lat) i jest to kwestia bardzo indywidualna.